Dag 14 - Culturen en eigenschappen

Alles wat ik ooit over mijn Engels gezegd heb neem ik terug. Dat is misschien niet zo'n heel goed idee, maar wat ik vandaag gehoord heb was bizar. Mijn Engels is misschien niet goed, maar het Engels dat ik een aantal Nederlanders vandaag heb horen spreken was ronduit slecht!
Ja, ik heb Nederlanders ontmoet. Voor het eerst, vlak voor mijn vertrek. Ik heb ze niet echt ontmoet, tot het einde heb ik geheim gehouden dat ik ook Nederlands was, maar ik heb ze wel gespot.
Ik wilde niet onthullen dat ik ook Nederlands ben, ik wilde niet bij die gekke groep horen. Het waren echt van die typische Nederlanders, er is een woord voor, maar dat weet ik even niet meer. Van die Nederlanders die met bierbuik en gezinnetje in een all-inclusive skiresort gaan zitten. Van die Nederlanders die je overal bovenuit hoort en die stiekem alles en iedereen becommentariëren en belachelijk maken. Van die Nederlanders die zichzelf geweldig vinden, maar die van de kleinste inspanning al moe worden. En dan kwam ook nog eens de helft van de groep Nederlanders uit een bepaalde regio vlakbij Rotterdam. Een regio die bekend staat om de 'bijzondere' inwoners..
Daar wilde ik niet bij horen. Aan het einde moest ik het helaas wel onthullen omdat iemand vroeg waar ik vandaan kwam. De verbaasde gezichten toen ik onthulde dat ik ook Nederlands spreek waren dan weer wel geweldig.
Daarnaast heb ik het heel gezellig gehad met iemand die ik gisteravond heb leren kennen. Iemand uit Zuid-Korea die ook alleen op reis was en toevallig ook vandaag mee ging. Daar heb ik het heel leuk mee gehad, het is jammer dat ze na de tocht al meteen vertrok.

Over de mensen die ik ontmoet heb wilde ik trouwens nog iets zeggen. Ik heb het af en toe in verslagjes over mannen en vrouwen die ik ontmoet heb. Gisteravond bedacht ik me dat dit misschien niet de juiste benaming is. Bij 'mannen' of 'vrouwen' denk je toch al snel aan mensen die ouder zijn dan ik ben, vanaf een jaar of eind 30, begin 40 denk ik.
Dat is niet mijn bedoeling. De personen die ik ontmoet heb en waar ik mee opgetrokken ben waren allemaal in de twintig. De meesten rond de 25.
Het is lastig om daar een benaming aan te geven. De naam 'vrouwen/ mannen' kan verkeerd over komen, maar 'jongens/ meiden' zijn het ook niet echt meer. Bij 'jongens/ meiden' denk ik aan personen die een stuk jonger zijn.
Tot gister dacht ik er niet over na. Nu wel en ik weet het antwoord niet. Vandaar dat ik het bij deze wil verduidelijken. Ik ga er eens over nadenken hoe je dat soort "mensen" noemt. (Misschien 'vrouwelijke/ mannelijke studenten', alhoewel het ook niet allemaal studenten waren..)

De Nederlanders die ik vandaag gezien heb waren bij de wandeling door het bos (waar ik dus ook was). Nu heb ik de afgelopen tijd meerdere boswandelingen gemaakt, maar deze was op sneeuwschoenen. Dat is een hele andere ervaring.
Het is heel zwaar (vanwege de diepe sneeuw), maar wel super leuk!
We hebben een heel stuk gewandeld, even uitgerust bij een kampvuurtje en vervolgens weer terug gewandeld.

Ik liep vooraan bij de gids en daar viel me wel iets grappigs op.
Vaak zijn het de wat 'sportievere' mensen die vooraan blijven lopen. Vooraan ligt het tempo hoger dan achteraan, je moet dus wel een beetje sportief zijn om het bij te kunnen houden. Leuk is om te zien dat de mensen die vooraan lopen niet alleen sneller lopen, maar dat ze ook op zoek gaan naar de moeilijkere routes. Je kon kiezen om in het spoor van de gids te lopen of je eigen spoor te maken. In het spoor van de gids was makkelijker omdat haar sneeuwschoenen al een pad gevormd hadden, wanneer je een eigen pad vormde zakte je dieper weg in de sneeuw en moest je meer moeite doen om een begaanbaar pad te vinden.
Het is grappig om te zien dat de 'snellere' mensen ook de moeilijkere route kiezen. Misschien dat dit soort mensen zich zelf ook graag uitdaagt.
Als ik naar mezelf kijk klopt dit wel. Voor mij bestaat spierpijn of opgeven niet. Je bent niet moe, je spieren doen geen pijn, je gaat gewoon door! Je moet continu jezelf blijven uitdagen en het moet vooral niet te makkelijk zijn. Door het opzoeken van die uitdaging en het verleggen van je grenzen kan je een goed gevoel krijgen. Dan weet je dat je in ieder geval je best gedaan hebt om het uiterste uit jezelf te halen.
Het is leuk om te ontdekken dat die eigenschap terug te zien is in de andere sportievelingen die vooraan willen lopen!
(Met deze sportieve acties ben ik wel een klein beetje van een berg gerold, met als gevolg dat vanaf dat moment mijn sneeuwschoen vast zat met een tyrapje omdat hij niet helemaal meer heel was. Oeps!)

Ik moet bijna weg hier..
Morgen is mijn laatste dagje, dan vertrek ik.
Morgen schrijf ik mijn laatste logje.
Ik wil niet weg hier!
Laat ik eerst nog even een avondje proberen te genieten.