Dag 13 - Rust en avontuur

Dertien een ongeluksgetal? Voor mij niet hoor! Nooit geweest, maar vandaag zeker niet. Ik heb genoten vandaag.

Om te mogen genieten moest ik wel bijna 200 km met een bus reizen.. Dat betekent: ruim 2 uur heen én ruim 2 uur terug. Maar het was de reistijd meer dan waard!
Op de heenweg heb ik het grootste deel van de tijd heerlijk geslapen. Tenminste, echt slapen doe je niet alleen in een bus, maar mijn stoel lag heerlijk. Ik had hem naar achter gezet, muziekje op, ogen dicht en een wekkertje voor het moment dat je weer tot leven moet komen (als je er bijna bent). Dat beviel me prima.

Eenmaal aangekomen begon het avontuur echt: Ik ging ijsklimmen.
Super gaaf..!

Er waren nog twee anderen (twee Finnen uit Helsinki) en twee instructeurs. Van die twee anderen was de man een ervaren ijsklimmer, maar hij wilde het toch graag doen. Hij wilde daarnaast zijn vriendin laten ervaren hoe leuk het is. Ik was de enige buitenlander, maar dat gaf niet. Ook met elkaar spraken ze voornamelijk Engels waardoor het binnen de kortste keren heel gezellig werd.
Eerst kregen we een instructie en gingen we oefenen op een bevroren waterval. Hier hebben we twee uur lang om en om omhoog geklommen (dit kon met twee tegelijk, dus je was lekker vaak aan de beurt). Na de eerste keer stond ik eenmaal beneden helemaal te trillen. Of dit van de (in)spanning of van de kick kwam weet ik niet, maar het was gaaf!
Omdat die andere vrouw helemaal geen klimervaring had was zij aan de beginnerskant begonnen, dit hield in dat ik aan de gevorderden kant begon. Desondanks was ik vrij snel boven (volgens de instructeurs) en ze waren onder de indruk van mijn niveau (leuk compliment!) Het was zelfs zo dat toevallige passanten (die waren aan het skiien) aan me vroegen of ik ook een ervaren ijsklimmer was (nog leuker compliment!)
Ik was zo enthousiast dat ik niet op wifi gewacht heb, maar al vrij snel mijn moeder gesmst heb over hoe leuk het was.

Na de eerste keer ben ik één keer aan de beginnerskant geweest. Hier had de instructeur me gewezen op een aantal manieren waarop ik de route moeilijker kon maken, dat gaf leuke uitdagingen. Daarna heb ik nog een aantal keer de gevorderden route geklommen (om en om met de man, de vrouw hield het bij de beginners route).
Het was super gaaf, maar soms ook wel eng. Zeker wanneer je voet wegschiet of je grip verliest met je handen. Wanneer je voeten wegschieten/ wegglijden hang je ineens alleen nog maar aan je handen, dat is het allerengste wat kan gebeuren. Je weet dat je gezekerd zit en dat je (zolang je de ice ages goed vast houdt) echt wel blijft hangen in het ijs, maar toch voelt het alsof je gaat vallen.
De waterval was in totaal 30 meter hoog, het idee dat je naar beneden kan vallen is dan best eng.

Na de instructie en het klimmen op de waterval zijn we (de instructeurs, de man en ik. De vrouw bleef beneden) met behulp van de materialen nog een stukje de berg opgeklommen. Hierbij was geen enkel sneeuwstuk of ijsberg(je) een obstakel, super leuk! We konden alleen niet te ver omhoog omdat we niet gezekerd zaten.
Bij terugkomst mochten we nog een paar keer klimmen op de waterval als we wilden. Hierbij heb ik gevraagd of de man een foto van me wilde maken. Hij was alleen een beetje enthousiast en heeft heel veel foto's gemaakt, maar ach, dat is alleen maar leuk (jullie mogen die bij terugkomst allemaal zien).

Na afloop moest ik weer ruim twee uur terug met de bus, maar dit keer gingen die twee Finnen ook mee. Zij vliegen namelijk morgen terug naar Helsinki en blijven vannacht in Rovaniemi slapen. Ze hebben me overgehaald om met de tour mee te gaan waar ik vorig week ook heen geweest ben (de wandeling, de Finse tradities en het Noorderlicht). Dat ga ik straks dus nog gezellig met hun (en waarschijnlijk een stel Japannertjes) doen.

Nu is het even tijd voor een thee'tje en een pauze. (Even nagenieten van mijn avontuur van vandaag). Straks gaan we weer op pad!